Po premierze tego filmu mówiło się, iż był on odreagowaniem Polańskiego na morderstwo popełnione na jego żonie, Sharon Tate. Choć wielu ekranizacji dzieł Szekspira nie widziałem, to dzieło Polańskiego jest z pewnością najbardziej szaloną z jaką miałem kontakt. Film jest bardzo ponury, mroczny i nawet drastycznie brutalny. Często psychodeliczna muzyka podkreśla obecny tu ciągle obłęd - a jak wiadomo Polański jest mistrzem w ukazywaniu obłędu. Niejedna scena - czy to z duchami, trupami czy wiedźmami - przypomina horror. A im dłużej film trwa, tym więcej czuć grozy. Świat tu przedstawiony to świat moralnej zgnilizny i wielkiego upadku, przyprawiony groteską i makabrą. Wyczytałem, że w filmie tym więcej Polańskiego niż Szekspira i chyba ciężko się z tym nie zgodzić. Reżyser skupia się na psychologii Makbeta i (rzecz jasna w mniejszym stopniu) jego żony, ich grze między sobą, dla których jedynym miejscem życia jest zamek, zamknięta przestrzeń stanowiące ich schron i jednocześnie więzienie. Poza tym, to kobieta jest nośnikiem zdrady i szaleństwa - działających tu niczym choroba zakaźna. Świat Szekspira w świecie Polańskiego czy świat Polańskiego w świecie Szekspira?