Film jest rewelacyjny ze względu przede wszystkim na swój klimat, który wynika z połączenia angielskiego humoru w stylu niemal monty-pythonowskim z makabrą, zbrodnią, prawie horrorem. W efekcie sceny najbrutalniejsze wydają nam się jednocześnie makabryczne i śmieszne (chciało mi się śmiać oglądając zmagania Ruska z martwym ciałem w ciężarówce z ziemniakami, choć jednocześnie cierpła mi skóra). Stawia to widza w trochę dwuznacznej moralnie sytuacji - wie, że powinien się oburzać na podłe zbrodnie, współczuć ofiarom, czuć niesmak, nienawidzić mordercy i życzyć mu jak najgorzej, ale zamiast tego po prostu dobrze się bawi, nierzadko wybuchając śmiechem. Takie przewrotne i przekorne ujęcie tematu zła i zbrodni jest zresztą dla Hitchcocka dość charakterystyczne i stanowi jedną z głównych cech jego stylu. Powiedziałbym nawet, że jest to ujęcie filozoficzne (choć sam Hitchcock raczej by się z tym nie zgodził) i zmuszające do rozmyślań nad tym, jak dalece kultura masowa ujarzmiła, ugłaskała i wyestetyzowała temat zbrodni, cierpienia, kata i ofiary. Zmuszające do myślenia o nas samych, którzy z piwkiem w ręku i popcornem w ustach śmiejemy się z Ruska nieudolnie usiłującego odebrać szpilkę zamordowanej, zgwałconej młodej dziewczynie.